Daar kan ik vrij kort over zijn: die is ver te zoeken. Maar hoe komt dat eigenlijk? Naar mijn mening komt het doordat spiritualiteit bij veel mensen een slecht imago heeft. Ze vinden het al snel zweverig, vaag of zelfs onzinnig – niet tastbaar, dus niet serieus te nemen. En ergens begrijp ik dat wel. Dat beeld wordt vaak op die manier neergezet in de media. Ik moet bijvoorbeeld meteen denken aan Claudia uit B&B Vol Liefde, met haar inmiddels legendarische uitspraak: “spiruwaliteit.”
Maar laat ik eerst stilstaan bij wat spiritualiteit voor míj betekent. Spiritueel zijn betekent voor mij: beseffen dat je méér bent dan alleen lichaam en geest. Dat je ook een ziel hebt – een ziel die verder leeft wanneer dit leven eindigt. Ik geloof dat alles wat we op aarde meemaken, ons sterker, wijzer en liefdevoller moet maken dan we waren toen we hier kwamen. En dat we uiteindelijk terechtkomen op een plek die resoneert met ons gevoel en bewustzijn. Voor mij is er dan ook niet één waarheid in religie – maar voor mij er is wél één God. Als je vanuit die overtuiging leeft, dan is eigenlijk alles waarbij je naar je gevoel luistert en daar bewust mee aan de slag gaat… spiritueel. Wat heeft dit nu te maken met jeugdhulpverlening?
Het punt dat ik wil maken, is dat ik in de twintig jaar dat ik met jongeren heb gewerkt, zelden – of eigenlijk nooit – iets heb gehoord over spirituele wetten, universele wijsheden of oefeningen die jongeren dichter bij zichzelf brengen. En ja, ik geef toe: ik was daar zelf ook onderdeel van. Ik was bang om buiten de lijntjes te kleuren van de organisatie waar ik voor werkte. Bang om niet serieus genomen te worden als ik het had over bewustzijn, over energie, over zingeving.
In een eerdere aflevering van de podcast vertelde ik al over mijn eigen jeugd en hoe spirituele leermeesters mij hebben geholpen om mijn problemen op te lossen en dichter bij mijn essentie te komen. Dankzij die hulp heb ik destijds mijn depressie en angsten overwonnen. Ik heb nooit een instelling van binnen gezien – en dat zeg ik niet uit arrogantie, maar om te laten zien dat er méér wegen zijn. Er zijn andere manieren om jongeren te helpen. Manieren waarin we de spirituele wijsheden die mij zoveel hebben gebracht, niet langer overslaan of wegwuiven als “zweverig”.
De Ohmslag: niet een geloofsovertuiging, maar een geloof in jongeren En precies daarom heb ik de Ohmslag opgericht. Niet als geloofsovertuiging – maar als een plek waar het geloof in de jongeren zelf centraal staat. Waar ik alles wat ik heb geleerd, zowel uit mijn jarenlange werk in de jeugdhulp als op mijn eigen spirituele pad, inzet om jongeren écht te begeleiden. Naar zichzelf. Naar hun kracht. Naar hun essentie. Resoneert dit verhaal met jou? Voel je vrij om me dan een berichtje te sturen!
